خوش آمده ای مادر بر سنگ مزارم

خوش آمده ای بنشین یکدم به کنارم

باز آمدی و بوی تو را گرفته خاکم

از اشک دو دیده ی تو من شسته و پاکم

بس کن دگر این زاری٬ لبخند بزن گاهی

حرفی بزن از هر کس٬ از هرچه که آگاهی

مادر تو بگو که مرگِ من با تو چه کرد؟

ای وای به من٬ چه می کنی با این درد؟

سیمای تو را غصه دگرگون کرده

لبخند تو را برده و افسون کرده

چشمان تو چون چشمه همی می جوشد

قلب تو فقط جامه ی غم می پوشد

ای وای به من٬ که دستِ من کوتاه است

افسوس که زندگی چنین خودخواه است

مادر تو بگو از آن جگر گوشه ی من

از آنکه شد از زمین دل توشه ی من

مادر تو قسم بخور که او خوب و خوشست

جز دست تو نیست روی سرش دیگر دست

مادر تو بگو برادرم کو٬ کجاست؟

او با تو نیامده٬ چرا ناپیداست؟

امروز به سفر رفته و یا بیمارست؟

شادم کن و گو کنار یک دلدارست

هر روز به عشقِ خاکِ من اینجا بود

می سوخت دلم٬ همیشه او تنها بود

مادر تو به او بگو که آرام شود

در پیش حقیقتی که هست رام شود

مادر تو بگو که بی قراری نکند

من را تو قسم بده که زاری نکند

یادش چه بخیر همیشه با هم بودیم

ما برادر و رفیق و محرم بودیم

مادر تو بگو در پی کارش باشد

شادم کند و به فکر یارش باشد

مادر چه خبر ز حال و احوال پدر؟

از آن کمرِ شکسته از مرگِ پسر؟

از آن گل پائیزی پژمرده شده

آن گل که ز طوفانِ غم افسرده شده

مادر تو بگو چه می کند دل تنگ است؟

رخساره ی داغدار او بی رنگ است؟

من عاشق دل خسته ی زارش بودم...